Podsycane przez propagandę hitlerowską nastroje niechęci wobec obcych – Polaków i Żydów oraz wpajane poczucie wyższości narodu niemieckiego wraz z żądaniami powrotu Gdańska do Rzeszy powodowały w Polakach ogromną potrzebę budowania wspólnoty narodowej, budziły poczucie więzi i chęć jej manifestowania. Integracji Polaków pomagało szereg organizacji o charakterze kulturalnym. Oprócz szkolnictwa polskiego w Wolnym Mieście Gdańsku zakładano również świetlice Związku Polaków, biblioteki i księgarnie. Rozwijał się teatr amatorski, a przy różnych organizacjach i stowarzyszeniach powstawały zespoły instrumentalne. Powstały cztery drukarnie – trzy w Gdańsku i jedna w Sopocie, wydawano „Dziennik Gdański”, „Gazetę Gdańską”, organ Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku – „Straż Gdańska”, „Rocznik Gdański”. Łącznie, w latach międzywojennych, wychodziło w Gdańsku 26 różnych czasopism, które prócz problematyki społeczno-politycznej i gospodarczej, poświęcały dużo uwagi zagadnieniom kulturalnym. Krzewieniem śpiewu i muzyki wśród Polaków Wolnego Miasta Gdańska zajmowało się Konserwatorium Muzyczne, które powstało w 1929 r. Jego kierownikiem od 1934 r. był kompozytor, dyrygent i wiolonczelista, profesor Kazimierz Wiłkomirski. Ważnym przejawem polskiej kultury muzycznej Wolnego Miasta Gdańska były orkiestry muzyczne i chóry. Zespoły amatorskie powstawały przy dyrekcji PKP, przy Poczcie Polskiej w Gdańsku, przy innych polskich instytucjach, a ich członkowie rekrutowali się spośród urzędników i pracowników fizycznych. W Wolnym Mieście Gdańsku działały Towarzystwa Śpiewacze: w Gdańsku „Lutnia”, „Cecylia” i „Moniuszko”, we Wrzeszczu „Cecylia”, w Oruni – „Lira”, w Siedlcach - „Harmonia”,  w Nowym Porcie – „Cecylia”, „Lutnia” w Oliwie i Sopocie oraz „Cecylia” w Piekle.