Rozwój harcerstwa polskiego w Wolnym Mieście Gdańsku datuje się od roku 1920. 8 sierpnia tego roku powstała I. Męska Drużyna Harcerzy im. Zygmunta Augusta. Jej założycielami byli bracia Kopczyńscy, Mieczysław Tejkowski oraz doktorzy Mirau i Witkowski, którzy przed wojną należeli do Polskiego Związku Filaretów w Gdańsku, który to związek przekształcił się w Związek Harcerstwa. Harcerstwo gdańskie, podobnie jak harcerstwo działające w innych ośrodkach polonijnych za granicą kraju, było wspierane przez Wydział Polaków Zagranicą Działu Konsularnego MSZ, który ze swojego budżetu wspierał poczynania drużyn harcerskich, jak również przeznaczał fundusze na mundury harcerskie, w tym także dla harcerzy z Gdańska. Główną bazą harcerstwa polskiego były szkoły Macierzy Szkolnej. Głównym zadaniem harcerstwa polskiego w Wolnym Mieście Gdańsku było wychowanie moralne, morskie i lotnicze młodzieży polskiej. Harcerze brali udział w uroczystościach Polonii Gdańskiej w Tczewie, w Święcie Morza w Gdyni, itp. Uczestniczyli w zlotach organizowanych w Polsce oraz w zlotach międzynarodowych, w rejsach organizowanych na „Darze Pomorza” po Bałtyku.